شبکه هاي Mobile Ad hoc عمل مسيريابي به دلايلي همچون متحرک بودن و نبود سيستم کنترلي متمرکز از اهميت بالايي برخوردار میباشد، لذا مطالعه و بررسي بيشتري را مي طلبد. قبل از بررسي اين پروتکلها بايد توجه نمود که هدف از الگوريتمها و استراتژيهاي مسيريابي جديد، کاهش سربار ناشي از مسيريابي در کل شبکه, يافتن مسيرهاي کوتاهتر و انتقال صحيح دادهها و اطلاعات ميباشد.
تقسيم بنديهاي مختلفي در مورد پروتکلهاي مسير يابي شبکههاي Mobile ad hoc وجود دارد که عبارتنداز:
جدول1-1: پروتکلهاي مسير يابي شبکههاي Mobile ad hoc
| Hybrid | ZRP ( Zone Routing Protocol ) |
| Reactive-On demand driven | SSR ( Signal Stability Routing ) DSR ( Dynamic Source Routing ) TORA ( Temporary Ordered Routing Algorithm ) AODV ( Ad hoc on Demand Distance Vector Routing ) RDMAR ( Relative Distance Micro diversity Routing) |
| Pro active-Table Driven | DSDV ( Destination Sequenced Distance Vector) WRP ( Wireless Routing Protocol ) CSGR ( Cluster Switch Gateway Routing) STAR ( Source Tree Adaptive Routing) |
1.Table driven Pro active - :
در پروتکلهاي از اين نوع, گرهها مدام در حال جستجوي اطلاعات مسيريابي جديد درون شبکه هستند به صورتي که حتي با تغيير مکان گرهها در صورت نياز به راحتي ميتوان مسير مناسبي را يافته و براي ارسال و دريافت اطلاعات بين هر دو گره استفاده نمود. به عبارت بهتر ميتوان گفت که در اين شبکهها مسيرها از قبل موجود هستند و به محض آنکه گرهای اقدام به ارسال داده به گره ديگري نماید، قادر خواهد بود مسير موجود را از روي اطلاعات از قبل جمع آوري شده شناسايي کرده و استفاده نماید، بنابراین تاخيري در اين مورد متوجه گره نمیباشد.
DSDV : اين پروتکل بر مبناي الگوريتم کلاسيک Bellman-Ford بنا شده است. در اين حالت هر گره ليستي از تمام مقصدها و نيز تعداد hop ها تا هر مقصد را تهيه ميکند. هر مدخل ليست با يک عدد شماره گذاري شده است. براي کاهش حجم ترافيک ناشي از بروزرساني مسيرها در شبکه از بستههاي افزونه استفاده ميشود. تنها مزيت اين پروتکل اجتناب از به وجود آمدن حلقه هاي مسيريابي در شبکههاي شامل مسيريابهاي متحرک است. بدين ترتيب اطلاعات مسيرها همواره بدون توجه به اين که آيا گره در حال حاضر نياز به استفاده از مسير دارد يا نه در دسترس مي باشد.
معايب : پروتکلDSDV نيازمند پارامترهايي از قبيل بازه زماني بروزرساني اطلاعات و تعداد بروزرساني هاي مورد نياز ميباشد.
WRP : اين پروتکل بر مبناي الگوريتم پيدا کردن مسير بنا شده، با اين استثنا که مشکل تعداد نامتنهاهي از Hop ها را برطرف کرده است. در اين پروتکل هر گره چهار جدول تهيه ميکند: جدول فاصله , جدول مسيريابي , جدول هزينه پيوند و جدولي در مورد پيامهايي که بايد دوباره ارسال شوند. تغييرات ايجاد شده در پيوندها از طريق ارسال و دريافت پيام ميان گرههاي همسايه اطلاع داده ميشوند.
CSGR : در اين پروتکل گرهها به دستهها يا خوشههايي تقسيم بندي ميشوند . هر گروه يک سرايند خوشه دارد که ميتواند گروهي از ميزبانها را کنترل و مديريت کند. از جمله قابليتهايي که عمل خوشه بندي فراهم ميکند ميتوان به اختصاص پهناي باند و کانال دسترسي اشاره کرد. اين پروتکل از DSDV به عنوان پروتکل مسيريابيي زيربنايي خود استفاده ميکند. در اين نوع هر گره دارای يک جدول مسيريابي و يک جدول مريوط به عضويت در گرههاي مختلف را فراهم مینماید.
معايب : گرهاي که سرآيند واقع شده سربار محاسباتي زيادي نسبت به بقيه دارد و به دليل اينکه بيشتر اطلاعات از طريق اين سرآيندها برآورده ميشوند. در صورتي که يکي از گرههاي سرآيند دچار مشکل شود کل و يا بخشي از شبکه آسيب ميبيند.
STAR : اين پروتکل نياز به بروزرساني مداوم مسيرها نداشته و هيچ تلاشي براي يافتن مسير بهينه بين گرهها ندارد.
2. On demand Reactive - :
در اين نوع پروتکل مسيرها تنها زماني کشف ميشوند که مبدا اقدام به برقراري ارتباط با گره ديگري کند. زماني که يک گره بخواهد با گره ديگري ارتباط برقرار کند بايستي فرايند کشف مسير را در شبکه فراخواني کند.در اين حالت قبل از برقراری ارتباط, تاخير قابل توجهي مشاهده ميشود.
SSR : در اين پروتکل، مسيرها بر مبناي قدرت و توان سيگنالهای بين گرهها انتخاب ميشوند. بنابراين مسيرهايي که انتخاب ميشوند نسبتا قوي تر هستند. اين پروتکل را ميتوان به 2 بخش DRP (پرتکل مسيريابي پويا) وSRP (پروتکل مسيريابي ايستا) تقسيم کرد. DRP مسئول تهيه و نگهداري جدول مسيريابي و جدول مربوط به توان سيگنالها ميباشد.SRP نيز بسته هاي رسيده را بررسي ميکند تا در صورتي که آدرس گره مربوط به خود را داشته باشد آن را به لايه هاي بالاتر بفرستد و در غير اين صورت به شبکه ارسال مینماید.
DSR : در اين نوع , گرههاي موبايل بايستي cache هايي براي مسيرهايي که از وجود آنها مطلع هستند فراهم کنند. دو فاز اصلي براي اين پروتکل در نظر گرفته شده است :کشف مسير و بروزرساني مسير. فاز کشف مسير درخواستي يا پاسخ بستهها و فاز به روز رساني مسير از تاييدها و خطاهاي پيوندي استفاده ميکند.
TORA : بر اساس الگوريتم مسيريابي توزيعی بنا شده و براي شبکه هاي متحرک بسيار پويا طراحي شده است. اين الگوريتم براي هر جفت از گرهها چندين مسير تعيين ميکند و نيازمند ساعت همزمان ميباشد. سه عمل اصلي اين پروتکل عبارتند از :ايجاد، بروزرساني و از بين بردن مسير.
AODV : بر مبناي الگوريتم DSDV بنا شده با اين تفاوت که به دليل مسيريابي تنها در زمان نياز ميزان Broad casting را کاهش ميدهد. الگوريتم کشف مسير تنها زماني آغاز به کار ميکند که مسيري بين دو گره وجود نداشته باشد.
RDMAR : اين نوع از پروتکل فاصله ي بين دوگره را از طريق حلقههاي راديويي و الگوريتمهاي فاصلهيابي محاسبه ميکند. اين پروتکل محدوده جستجوي مسير را مقدار مشخص و محدودي تعيين ميکند تا بدين وسيله از ترافيک ناشی از flooding در شبکه کاسته باشد.
3. Hybrid (Pro-active / Reactive) :
اين مورد با ترکيب دو روش قبلي سعي در کاهش معايب نموده و از ويژگيهاي خوب هر دو مورد بهره ميبرد. اين پروتکل جديدترين کلاس پروتکلها در اين راستا ميباشد. معروفترين پروتکل از اين نوع ZRP (پروتکل مسيريابي منطقه اي) میباشد. اين پروتکل از ويژگيهاي نوع Pro active براي مسيريابي گرههاي نزديک به هم و از ويژگيهاي نوع واکنشي براي مسيريابي گرههاي دورتر استفاده ميکند.
ZRP : نوعي از خوشه بندي است با اين تفاوت که در اين پروتکل هر گره خود سرآيند بوده و به عنوان عضوي از بقيه خوشهها ميباشد، همجنین به دليل ترکيبي بودن کارايي بهتري دارد.
لازم به ذكر ميباشد كه دو نوع پروتكل مسيريابي DSDV و DSR كاربرد فراواني در شبكههاي MANET (شبكه هاي چند عامله) دارند.
پستها
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر